Franciscus stond er vaak bij stil hoe God uit liefde voor de mensen zelf een van hen werd, broos en arm, in doeken gewikkeld en liggend in een kribbe. Eens zei hij tegen zijn vriend Johannes uit Greccio: 'Ik zou met jullie graag de geboorte van dat kind net zo willen vieren als toen in Betlehem. Dan kan iedereen zien hoe het kindje in de kribbe lag en de os en de ezel erbij stonden.' Johannes richtte daarop alles precies zo in als Franciscus het wenste.
Uit de kluizenarijen in de buurt kwamen de broeders. En de mensen uit Greccio waren blij dat ze het mee mochten vieren. Ze namen fakkels en kaarsen mee om het weer net zo licht te laten zijn als toen de ster boven Betlehem stond. Zingend trokken ze naar de kribbe toe en zagen de os en de ezel.
Het was een levende kerststal! Mens en dier waren in vreugde verbonden.
Tijdens de mis zong Franciscus het evangelie en hij preekte over het kind van Betlehem. Terwijl hij sprak, leek het een man uit Greccio, alsof hij een kind in de kribbe zag liggen. Eerst bewoog het niet, maar het ontwaakte toen Franciscus erop af liep. Deze man had in zijn hart verstaan, wat Franciscus met deze viering wilde. Hij wenste het woord van God in ieder mens opnieuw ten leven te wekken.

19.12.09